:: ผู้อำนวยการโรงเรียน ::
นายชัชชัย พุทธสุวรรณ์ ผู้อำนวยการโรงเรียนเบญจมราชรังสฤษฎิ์
Graphical counter from SEP 2550
Oh no! Where's the
JavaScript ?
Your Web browser does not have JavaScript enabled or does not support JavaScript. Please
enable JavaScript on your Web browser to properly view this Web site,
or
upgrade to a Web browser that does support JavaScript;
Firefox ,
Safari ,
Opera ,
Chrome or a version of
Internet Explorer newer then version 6.
เมื่อผมไม่มีแม่จะให้บอกรัก
ทุกคนมีแม่และแม่ยังอยู่กับเรา.. แต่อีกหลายๆคนไม่มีแม่เพราะแม่ได้จากโลกนี้ไปแล้ว หรือบางคนต้องพลัดพรากจากแม่โดยไม่รู้ว่าแม่อยู่ที่ไหน
หลายๆคนโหยหาความรักจากแม่ อยากให้แม่มาคอยดูแลให้ความอบอุ่นทุกวันทุกเวลา
อย่างไรก็ตาม ในช่วงชีวิตหนึ่งทุกคนอยู่กับแม่อย่างน้อยคือ 9 เดือนในครรภ์ของท่าน ก่อนที่จะออกมาลืมตาดูโลก
สำหรับทุกชีวิตที่ยังมีลมหายใจและยังมีแม่อยู่เคียงข้างถือว่าเป็นคนโชคดีที่สุดในโลกก็ว่าได้ เพราะยังมีอีกหลายชีวิตที่เมื่อลืมตาดูโลกแม่ก็ต้องจากไปเสียแล้ว
สำหรับผมเป็นคนโชคดีที่แม่อยู่กับผมและน้องๆหลานๆมานาน นานจนท่านเห็นความสำเร็จของลูกหลานในการครองเรือน ครองงาน ครองตน จนถึง 22 กรกฎาคม 2553
เนื่องจากผมเป็นลูกคนโต ในครอบครัวชาวนา ความสัมพันธ์กับแม่นั้นไม่ต้องพูดถึงว่าตั้งแต่เล็กจนโตแม่ให้ความรักแก่ผมอย่างเสมอต้นเสมอปลาย ผมคิดได้ว่าเพราะแม่รักแม่จึงใช้งานบ้านทุกอย่าง ผมสามารถหุงข้าวเป็น ทำกับข้าวได้ทั้งเจียวไข่ แกงหรือผัด ต้มยำ ตั้งแต่เด็กๆ ไม่รู้ว่าอร่อยหรือเปล่า...แต่ทุกคนก็กินกันได้
แม่ใช้ดูแลบ้าน กวาดถูพื้นบ้าน ตักน้ำจากบ่อน้ำที่ไกลจากบ้านหลายร้อยเมตร นอกจากนั้นแม่ยังสอนให้เลี้ยงหมู เลี้ยงไก่
เมื่อก่อนก็แอบน้อยใจแม่นิดๆว่าแม่ใช้งานผมเยอะเหลือเกิน แต่เมื่อเวลาผ่านไปจึงรู้ว่าสิ่งที่แม่สอนให้ทำนั่นทำนี่ มันคือประโยชน์ที่ผมได้นำประสบการณ์นั้นมาใช้ในการครองเรือน ครองตน และครองงาน
ผมทำงานคู่ขนานมากับแม่ตั้งแต่จำความได้ เนื่องจากพ่อต้องไปทำงานอยู่ต่างจังหวัดนานๆจะกลับสักครั้งหนึ่ง
ผมเห็นแม่ทำงานหนักรับผิดชอบเลี้ยงดูผมและน้องๆอีก 4 คน นานหลายปี จนถึงคราวเมื่อผมเรียนชั้นมัธยมปีที่ 2 (ป.6) ทุกคนในครอบครัวจึงอยู่กันพร้อมหน้าเมื่อพ่อได้ย้ายพวกเราไปอยู่ด้วยกันยังจังหวัดที่พ่อถูกย้ายให้ไปทำงานตามคำสั่งราชการ
ถึงกระนั้นแม่ก็ยังทำงานหนักอย่างเสมอต้นเสมอปลายไม่ได้นั่งนอนเอาความสบายเหมือนที่ชาวบ้านยกให้เป็นคุณนายของข้าราชการส่วนจังหวัด
ผมเริ่มห่างบ้านเมื่อจบ ม.6 (ม.4 ในปัจจุบัน) ไปอยู่โรงเรียนฝึกหัดครูซึ่งเป็นโรงเรียนที่นักเรียนทุกคนต้องเข้าไปอยู่ในหอพัก ไม่ค่อยได้ทำงานบ้านช่วยแม่ ภาระที่ผมเคยช่วยทำก็ตกไปเป็นของน้องๆโดยปริยาย
ผมเรียนอยู่ในสถานศึกษาที่นักศึกษาต้องพักในหอพักของสถานที่นั้นเรื่อยมานานถึง 6 ปี ... แต่แม่ก็ยังเป็นแม่ที่เข้มแข็งและอดทนเช่นเดิม เก็บหอมรอมริบส่งเสียให้ผมเรียนจนจบ ไม่อย่างนั้นผมคงได้ออกมาทำงานตอนเรียนไปถึงปีที่ 4 แล้วเพราะพ่อบอกว่าไม่มีทุนมากพอที่จะให้ผมเรียน
นี่แหละครับความรักของแม่ที่มีต่อลูก มิใช่จะมีให้ผมเท่านั้น แม้น้องๆก็ได้รับเท่ากันทุกคน
ผมหวนคิดมาครั้งไรจะรู้สึกติ้นตันจนสะอื้นเมื่อนั้น
เมื่อลูกเป็นฝั่งเป็นฝากันหมดแล้ว สิ่งที่แม่ทำให้อย่างต่อเนื่องคือแม่เลี้ยงหลานย่าหลานยายอย่างเท่าเทียม ให้ความรักและดูแลเหมือนลูก ... แม่เลี้ยงลูกอย่างไรก็เลี้ยงหลานอย่างนั้น ไม่มีตามอกตามใจ สั่งสอนให้หลานๆเป็นคนดีมีระเบียบวินัย ผลของการสั่งสอนอย่างนั้นเป็นอานิสงฆ์ทำให้หลานๆสามารถทำงานในหน้าที่ได้อย่างดี
มาถึงวันนี้แม่ผมสิ้นแล้ว ไม่ได้อยู่ด้วยกันในโลกนี้แล้ว แต่แม่อยู่ในจิตใจของผมตลอดกาล ภูมิคุ้มกันในเรื่องความอดทน อดออม ซื่อสัตย์ และความคิดสร้างสรรค์ ที่แม่ให้โดยทั้งบอกกล่าว และทำให้ดู มันคือประโยชน์มหาศาลต่อผมและครอบครัว ... คำสั่งสอนอันยิ่งใหญ่นี้ลูกทุกคนประจักษ์เทิดทูนไว้เหนือหัว
แม่ครับ ผมรักและเคารพแม่
สำหรับวันแม่ที่จะถึงนี้ ผมอยากให้ลูกทุกคนหวนคิดถึงความรักที่แม่มีต่อลูกทุกคน โดยเฉพาะที่หลายๆคนมีความรู้สึกน้อยอกน้อยใจแม่คิดว่าแม่ไม่รัก ... คิดใหม่เถิดครับ แม่คือแม่พระของลูกทุกคน เมตตากรุณาต่อลูกเสมอ .. ไม่อย่างนั้นแม่คงไม่เลี้ยงดูเรามาถึงวันนี้หรอกครับ
สำหรับคนที่ไม่มีแม่แล้วนั้น ควรมองคนที่อยู่กับเราเลี้ยงดูเรานั่นแหละคือแม่อีกคนหนึ่ง แม้จะไม่ใช่ผู้ให้กำเนิดโดยตรงก็ตาม อย่างน้อยท่านก็ทำหน้าที่ดูแลเรามาโดยตลอด... การตอบแทนคุณของท่านนั้นคงทำเช่นเดียวกันคือการทำดีๆกับท่าน .. ผู้เลี้ยงดูเราต้องการเพียงเท่านั้นจริงๆ เชื่อเถอะครับ
Please Login to Post a Comment.
<< January 2025 >>
Mo
Tu
We
Th
Fr
Sa
Su
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
No events.
แบบวัดการรับรู้ของผู้มีส่วนได้ส่วนเสียภายนอก(EIT2)