:: ผู้อำนวยการโรงเรียน :: 
 
 
 ว่าที่ ร.ต.เกชา กลิ่นเพ็ง ผู้อำนวยการ โรงเรียนเบญจมราชรังสฤษฎิ์ 
 
 
 
Graphical counter from SEP 2550 
 
 
Oh no! Where's the 
JavaScript ?
Your Web browser does not have JavaScript enabled or does not support JavaScript. Please 
enable JavaScript  on your Web browser to properly view this Web site,
 or 
upgrade  to a Web browser that does support JavaScript; 
Firefox , 
Safari , 
Opera , 
Chrome  or a version of 
Internet Explorer  newer then version 6.
 
 
ผมเคยคิดกับตัวเองเล่นๆหลังจากอาชีพรับราชการใกล้จะหมดลงว่า .. ทำไมคนใกล้หมดวาระจึงเฝ้าแต่รอคอยวันที่ตัวเองจะถูกปลดประจำการแล้วมักจะรำพึงรำพันกับคนใกล้ๆตัวว่า เหลือเวลาเท่านั้นเท่านี้ แล้วก็วางเฉยกับการงานที่เคยทำมานานกว่าครึ่งชีวิตของตัวเอง.... ทำไมคนๆนั้นจึงไม่คิดมุมกลับบ้างนะว่าต้องขยันทำงานในหน้าที่เพราะเวลาที่จะทำมันเหลือน้อยแล้วนะ 
 
และให้แปลกใจกับใครบางคนทั้งที่เหลือเวลาในการทำงานมากมายนับสิบปีกลับมีความคิดเหมือนใครบางคนที่กำลังจะปลดประจำการ  แบบว่ากินแรงเพื่อนไปวันๆ โดยไม่คิดว่าองค์กรที่ตนเองมีหน้าที่ทำงานอยู่นั้นจะเสียหายอย่างไรกับสิ่งที่ตนเองปล่อยปละละเลยไม่ทำหน้าที่เต็มกำลังความสามารถ 
 
สิ่งหนึ่งที่สัมผัสได้คือเมื่อทำงานมานาน ความคิดที่ทำให้เกิดอัตตา คือตัวกูของกูมีมากขึ้น บางคนยึดมั่นถือมั่นไม่มีใครที่จะว่ากล่าวสั่งสอนได้ เพราะถือว่าความคิดตนเองถูกต้องที่สุด เพราะเมื่ออยู่ไปนานวันจะเห็นคนประเภทที่กล่าวนี้มากขึ้น....  
 
ทำงานแต่น้อยแต่อยากได้ค่าแรงมากขึ้น 
 
ผมมีเพื่อนคนหนึ่งทำงานอยู่บริษัทเอกชนแห่งหนึ่ง ตั้งแต่ผมรู้จักเพื่อนคนนี้มา 30-40 ปี ผมเห็นเขากระตือรือร้นที่จะเรียนรู้ตลอด โครงการหรืองานที่ได้รับมอบหมายจะต้องเสร็จสมบูรณ์ตามเวลาที่กำหนดไม่ว่างานนั้นจะเร่งด่วนหรือไม่เร่งด่วน เพื่อนผมคนนี้ทุ่มเทใจให้กับงานจนเป็นที่รู้จักของทุกคนในบริษัทตั้งแต่ระดับบริหารถึงคนงาน 
 
แม้ขณะนี้อายุจะมากแต่ยังคงทำงานในบริษัทนั้นและยังคงทำงานได้เหมือนตอนหนุ่มแน่น...โดยบริษัทจะให้เกษียณเมื่ออายุ 65 ปี... ผมถามเพื่อนว่าทำได้ยังไงเพราะบางเรื่องต้องเป็นหนังหน้าไฟให้กับฝ่ายบริหารที่จะต้องปะทะปฏิสัมพันธ์กับคนงานจำนวนมาก...เพื่อนบอกว่าคิดในแง่ดีและทำงานตรงนั้นให้สนุก เพราะการแก้ปัญหาคืองานที่ท้าทายความสามารถของมนุษย์ 
 
ถ้าคนในองค์กรคิดได้อยากให้องค์กรตัวเองเจริญก้าวหน้า ต้องกลับมาคิดกันใหม่ อย่ายึดตัวบุคคลเป็นหลักในการทำงาน ต้องยึดระบบยึดงานในหน้าที่โดยทำหน้าที่ให้เต็มกำลัง  อย่างน้อยคิดถึงค่าตอบแทนที่ได้เพราะถ้าไม่มีงานตรงนี้ก็จะไม่มีวันนี้ที่มีแหล่งเลี้ยงชีพ... 
 
แต่ถ้าคุณคิดอีกมุมว่าถ้าไม่มีฉันองค์กรก็ไม่ก้าวหน้าพัฒนามาถึงวันนี้ ถ้าคิดสวนทางอย่างนี้ถือว่าผิดแล้วเพราะหากวันนี้องค์กรที่ตนเองมีหน้าที่การงานอยู่ล้มหายตายจากไป...อะไรจะเกิดขึ้น 
 
อะไรจะเกิดขึ้น....อะไรจะเกิดขึ้น..... 
 
 
 
วันนี้..เดี๋ยวนี้ มีคนคิดยึดเอาตนเองเป็นที่ตั้งแล้วคิดว่าตนเองมีบุญคุณกับองค์กร ทำหน้าที่ของตนเองไม่เต็มสูบ..ไม่นานนักความเสื่อมก็จะเริ่มเข้ามาเยือนองค์กรนั้น 
 
ความจริงกาลเวลามิได้ทำให้องค์กรเสื่อม สิ่งที่ทำให้เสื่อมคือคนในองค์กรนั่นเอง 
 
ใครที่คิดเอาตนเองเป็นที่ตั้งขอได้โปรดเอาม่านที่บังตาของท่านออกไปเถิดครับ..แล้วกลับมาทำงานในหน้าที่ของตนเองให้เต็มที่เต็มกำลังกันต่อไป เพื่อความเจริญก้าวหน้าของทุกภาคส่วน  
 
 
No Comments have been Posted.
 
 
Please Login to Post a Comment.
 
 
<<  December 2027  >>  
	
	 
 
	Mo 
	Tu 
	We 
	Th 
	Fr 
	Sa 
	Su 
 
 
	  
	  
	 1 
	 2 
	 3 
	 4 
	 5 
 
	 6 
	 7 
	 8 
	 9 
	10 
	11 
	12 
 
	13 
	14 
	15 
	16 
	17 
	18 
	19 
 
	20 
	21 
	22 
	23 
	24 
	25 
	26 
 
	27 
	28 
	29 
	30 
	31 
	  
	  
 
 
No events. 
 
 
 
แบบวัดการรับรู้ของผู้มีส่วนได้ส่วนเสียภายนอก(EIT1)