เมื่อวานนี้ ให้เด็กๆเดินเก็บเก้าอี้และโต๊ะที่วางทิ้งไว้ด้านล่างขึ้นเก็บ ปรากฏว่า โต๊ะหายไป 12 ตัว เก้าอี้หายไป 16 ตัว ยังไม่ได้สำรวจว่าไปตกค้างอยู่ที่ใด

กรณีอย่างนี้ถือเป็นกรณีศึกษาว่า ถึงเวลาแล้วหรือยังที่ฝ่ายดูแเรื่องอาคารสถานที่จะต้องจัดหาอุปกรณ์เครื่องใช้จำเป็นเพื่อการบริการครูนักเรียนให้ไม่ขาดแคลนจนต้องเที่ยวยกอุปกรณ์เครื่องใช้จากที่ต่างๆไปใช้จนสบสนปนเปกันไปหมด เรียกว่าที่มีอยู่แล้วต้องขาดแคลนไปอีกเพราะอีกที่หนึ่งมายกหรือหยิบไปใช้.... และมันจะขาดแคลนเป็นลูกโซ่แบบถมไม่เต็มสักที

วัฒนธรรมที่ถูกละเลยขององค์กรอย่างหนึ่งคือ การนำวัสดุสิ่งของจากความรับผิดชอบของงานหนึ่งออกไปโดยผู้รับผิดชอบไม่รู้...คือการถือวิสาสะแบบการหยิบของใช้ในบ้าน ซึ่งไม่ใช่...นี่คือองค์กร มีรูปแบบการบริหารจัดการ มีผู้ดูแลรับผิดชอบ ควรให้เกียรติกันและกัน มิใช่คิดเพียงว่านี่คือของโรงเรียนใครจะนำไปใช้ก็ได้โดยไม่มีระเบียบแบบแผน

เพราะเมื่อสิ่งของที่ถูกหยิบถูกนำไปใช้โดยผู้รับผิดชอบไม่รู้... ผลคือผู้รับผิดชอบอาจถูกตำหนิว่าปล่อยปละละเลย และเมื่องานนั้นๆจะต้องใช้งานกลับหาสิ่งของนั้นไม่พบ เป็นเรื่องที่เกิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า.... พิสูจน์ได้..ที่ผู้รับผิดชอบจะต้องเที่ยวควานหาว่าของที่ต้องการใช้และมันเคยมีอยู่กันจ้าละหวั่น สุดท้ายหาไม่พบต้องซื้อกันใหม่.... เราจะต้องทำกันอย่างนี้ใช่หรือไม่

อีกอย่างหนึ่งที่ยังขาดการดูแลคือเรื่องการจัดเก็บวัสดุสิ่งของให้เป็นระบบ สิ่งของหลายๆอย่างเมื่อนำไปใช้แล้วจะถูกทิ้งจนผุพังเสียหาย ไม่มีที่จัดเก็บให้เป็นที่เป็นทางและมีคนดูแลรับจ่าย ผลคือข้าวของสูญหายไม่มีใครรู้ว่าใครยืม ใครคืน ... ที่ผมจี้มาที่จุดนี้เพราะมันกระทบกับงานที่ทำอยู่นั่นเอง