:: ผู้อำนวยการโรงเรียน ::
นายชัชชัย พุทธสุวรรณ์ ผู้อำนวยการโรงเรียนเบญจมราชรังสฤษฎิ์
Graphical counter from SEP 2550
Oh no! Where's the
JavaScript ?
Your Web browser does not have JavaScript enabled or does not support JavaScript. Please
enable JavaScript on your Web browser to properly view this Web site,
or
upgrade to a Web browser that does support JavaScript;
Firefox ,
Safari ,
Opera ,
Chrome or a version of
Internet Explorer newer then version 6.
ฟังนะ...ลูกชายของพ่อ พ่อพูดเรื่องนี้ในระหว่างลูกนอนหลับ อุ้งมือเล็กๆซุกแนบใต้แก้มของลูก และ ผมบรอนด์ม้วนตัวติดแนบหน้าผากที่เปียกชื้นของลูก
พ่อย่องเข้ามาในห้องของลูกเพียงลำพัง
แค่ ไม่กี่นาทีที่แล้วนี่เอง ในขณะที่พ่อนั่งอ่านงานของพ่อในห้องสมุด ความรู้สึกเสียใจกับการกระทำของตัวเองก็ แล่นท่วมท้นจิตใจของพ่อ จนทำให้พ่ออึดอัด และ ด้วยความรู้สึกผิด พ่อ จึงมาหยุดที่ข้างตัวลูก มีหลายสิ่งที่พ่อกำลังคิด
ลูกเอ๋ย พ่อโกรธฉุนเฉียวเอากับลูก ดุลูก ตอนลูกแต่งตัวไปโรงเรียน เพียงเพราะว่า ลูกใช้ผ้าขนหนูแค่แตะๆซับหน้า พ่อ เอ็ดตะโรที่ลูกไม่ทำความสะอาดรองเท้าตัวเอง พ่อเรียกลูกด้วยความโมโหตอนที่ลูกปาสิ่งของของตัวเองลงบนพื้น
ระหว่างทานอาหารเช้า พ่อก็พบข้อบกพร่องของลูกอีก ลูกทำอาหารหกเลอะเทอะ ลูกกินมูมมาม ตักอาหารจ้วงเข้าปาก ลูกเอาข้อศอกทั้งสองข้างขึ้นมาวางบนโต๊ะ ลูกทาเนยบนขนมปังหนาเกินไป
และ ตอนที่ลูกจะออกไปเล่น ส่วนพ่อ จะไปขึ้นรถไฟ ลูกก็ยังอุตส่าห์หันมาโบกมือให้พ่อร้องเรียกว่า
"หวัดดี ครับ พ่อ!"
ส่วนพ่อ ก็จะขมวดคิ้วนิ่วหน้าตอบกลับไปว่า
"เหยียดไหล่ให้ผึ่งผายหน่อยสิ!"
และ ทุกอย่างก็เริ่มต้นอีกครั้งในตอนบ่ายจัดๆ ระหว่างที่พ่อเดินไปทางถนน พ่อแอบเห็นลูกคุกเข่ากับพื้นลงไปเล่นลูกหิน ถุงเท้าของลูกมีรูขาด พ่อดุ และทำให้ลูกต้องอับอายขายหน้าเพื่อนฝูงลูกชาย โดยการต้อนให้ลูกเดินนำหน้าพ่อกลับบ้าน
ถุงเท้าน่ะของแพงนะ ถ้าลูกต้องซื้อมันเองล่ะก็จะระมัดระวังมากกว่านี้!
ลองคิดดูสิลูก นั่นน่ะ จากคนเป็นพ่อ
และลูกจำได้หรือเปล่าว่า ตอนค่ำ...ช่วงที่พ่อกำลังอ่านหนังสือในห้องสมุด ลูกเดินเข้ามาด้วยท่าทางอันหวาดกลัว แววตาของลูกเปล่งประกายของความน้อยเนื้อต่ำใจ?
พอ พ่อเงยหน้าจากงาน และ หงุดหงิดที่ถูกขัดจังหวะ ลูกชะงักอยู่ตรงประตู
"ต้องการอะไร ?" พ่อตวาดถาม
ลูกไม่พูดอะไร แต่วิ่งโผเข้ามาราวพายุ ทุ่มตัว โอบสองแขนรอบคอพ่อ และจูบพ่อ สองแขนเล็กๆของลูกตวัดแน่นรอบคอพ่อ ด้วยความรัก ที่พระเจ้าประทานให้เบ่งบานในหัวใจลูก ซึ่ง แม้แต่ความละเลย ขาดความเอาใจใส่ ก็ไม่อาจทำให้เหือดแห้ง โรยราไปได้
และลูกก็ไป วิ่งตึงๆขึ้นบันไดไป
ลูกเอ๋ย... เพียงครู่เดียวหลังจากนั้นไม่นาน กระดาษที่พ่อถืออยู่ในมือก็ร่วงหล่นลงบนพื้น พร้อมๆกับจิตใจของพ่อวูบลึกด้วยความหวาดกลัว
นิสัยนี้ทำอะไรกับพ่อ? นิสัยที่ชอบจับผิด ชอบดุด่ากล่าวโทษ นี่คือรางวัลที่พ่อมอบให้แก่ลูก ในฐานะที่เป็นลูกผู้ชาย ไม่ใช่ว่า พ่อไม่รักลูก แต่ เป็นเพราะพ่อคาดหวังจากเด็กมากเกินไป
พ่อ กำลังวัดลูกจากมาตรฐานตัวพ่อเอง
และในตัวของลูก มีมากมายหลายอย่างที่เป็นสิ่งดีงาม...เป็นความจริงแท้ ในหัวใจของลูกยิ่งใหญ่พอๆกับรุ่งอรุณอันกว้างใหญ่ไพศาล แสดงออกโดยการวิ่งเข้ามาหา และ จูบราตรีสวัสดิ์กับพ่อ
คืนนี้...ไม่มีสิ่งใดสำคัญอีกแล้วลูก...
พ่อ มายืนข้างเตียงลูก ท่ามกลางความมืด...และ คุกเข่าลงด้วยความละอายใจ
นี่เป็นช่วงเวลาแห่งการขออภัย
พ่อรู้ว่า ลูกคงไม่เข้าใจสิ่งเหล่านี้ ถ้าพ่อบอกลูกตอนลูกตื่น
แต่ ตั้งแต่วันพรุ่งนี้ พ่อ จะเป็นพ่อที่แท้จริงของลูก
พ่อ จะเป็นเพื่อนของลูก จะเจ็บปวดทรมาน เมื่อลูกเจ็บปวดทรมาน...จะหัวเราะ เมื่อลูกหัวเราะ...พ่อ จะกัดลิ้นตัวเองเมื่อใดที่คำพูดฉุนเฉียวจะเปล่งออกมา พ่อ จะย้ำกับตัวเองราวกับบทสวดมนต์ว่า
"ลูกเป็นเพียงเด็ก เด็กเล็กๆคนหนึ่ง"
พ่อเกรงว่า พ่อคงมองลูกเหมือนกับลูกเป็นคนตัวโต แต่ ในขณะที่พ่อเห็นลูกตอนนี้ ... ลูกเอ๋ย... ลูกนอนเหนื่อยอ่อน ขดตัวอยู่บนเตียงเล็กๆของลูก พ่อก็ได้ประจักษ์แล้วว่า ลูก ยังคงเป็นเพียงเด็กเล็กนัก
เมื่อวานนี้เอง ลูกยังเป็นทารกในอ้อมแขนของแม่ ศีรษะของลูกพิงซบบนบ่าของแม่
พ่อขอมากเกินไป..ลูก ...... มากเกินไป
*******************************************************
เรื่องดีๆ โดย ดับบลิว ลิฟวิ่งสตัน ลาร์นเนด
ขอบคุณ "คนใส่แว่น " http://www.oknation.net/blog/chattrg/ ที่นำมาเผยแพร่
Please Login to Post a Comment.
<< January 2025 >>
Mo
Tu
We
Th
Fr
Sa
Su
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
No events.
แบบวัดการรับรู้ของผู้มีส่วนได้ส่วนเสียภายนอก(EIT2)