ประเด็นปัญหาที่พี่เลี้ยงได้บอกกล่าวเกี่ยวกับความรู้พื้นฐานด้านการคำนวณของนักเรียนที่มาเข้าค่ายครั้งนี้มีหลายประเด็น เท่าที่ประมวลมาได้มีดังนี้

1. นักเรียนบางคนมีลักษณะเป็นโรคสมาธิสั้น ที่ส่วนมากจะเป็นกับนักเรียนชาย
2. นักเรียนจำนวนหนึ่งยังท่องสูตรคูณไม่ได้ แม้แต่สูตรคูณแม่ 2
3. นักเรียนจำนวนหนึ่งไม่เข้าใจวิธีการหารเลขทั้งจำนวนเต็มและเศษส่วน

จึงมีคำถามว่า เรื่องการคำนวณพื้นฐาน (บวก ลบ คูณ หาร) นี้เป็นเรื่องจำเป็นในการเรียนรู้ในขั้นสูง แต่เพราะเหตุใดนักเรียนจำนวนหนึ่งซึ่งมากกว่าครึ่งจึงไม่สามารถเรียนรู้ให้สามารถมีทักษะการคำนวณได้ (คำถามสำคัญนะครับ)

จากเรื่องนี้พี่เลี้ยงหลายคนบอกว่ารู้สึกเครียดเพราะไม่รู้ว่าจะทำให้น้องสามารถเรียนรู้ทักษะเบื้องต้นการบวก ลบ คูณ หาร ได้ในเวลาจำกัดนี้ได้อย่างไร

ไม่ทราบว่าผู้ใหญ่ในระดับ สพท. ศกม. และ สพฐ. ถึง ศธ. รู้แล้วจะช่วยแก้ปัญหาเรื่องนี้ได้อย่างไร

เป็นการตอกย้ำความเป็นจริงจากความคิดเห็นที่ 1 เมื่อมีการสรุปงานของกลุ่มพี่เลี้ยงทั้งหมดในตอนท้ายของวันหลังหมดเวลาและส่งน้องกลับบ้านหมดแล้ว

ที่ประชุมมาถกปัญหาอุปสรรคในการจัดกิจกรรมวันแรก ทุกคนลงความเห็นว่าน้องกว่าครึ่งขาดทักษะด้านการคิดคำนวณพื้นฐานอย่างมาก ดังนั้นกิจกรรมในวันที่ 2 จึงจะต้องมีการปรับกระบวนยุทธ์ที่จะนำกิจกรรมโดยให้เป็นไปตามสภาพของกลุ่ม โดยให้พี่เลี้ยงสังเกตน้องขณะทำกิจกรรมไปด้วย ถ้าน้องเกิดอาการไม่ไหวก็ต้องเปลี่ยนกิจกรรมไปเป็นอย่างอื่น หรือให้พัก

หลายๆคนบอกว่าค่ายนี้มีความรู้สึกเหนื่อยกว่าทุกค่ายที่ผ่านมา

สำหรับความเห็นของผม ผมมีความรู้สึกสงสารนักเรียนที่ขาดทักษะการคำนวณเหล่านี้ ผมเชื่อว่าพวกเขามีความสามารถแต่ขาดโอกาสในการที่จะได้รับการฝึกทักษะมาตั้งแต่ต้น ... ผมไม่โทษเด็กๆว่าเรียนไม่รู้เรื่อง แต่ผมคิดว่าการที่เด็กเรียนไม่รู้เรื่องเพราะกระบวนการฝึกทักษะขั้นพื้นฐานตั้งแต่ต้นไม่ดีพอต่างหาก จึงเกิดเหคุวิกฤติทางด้านการคำนวณของเด็กไทยมากมายขนาดนี้

ระดับบริหารการศึกษาเลิกคิดแก้ปัญหาการขาดแคลนครูเฉพาะทางด้วยการจับครูคนไหนก็ได้ไปสอนเสียทีเถอะ เพราะที่เห็นนี่ก็หนักหนาสาหัสมากแล้ว ส่วนที่ผมไม่รู้ไม่เห็นจะมีอีกมากมายเท่าไรไม่อาจคาดเดาได้....